An unforgiving storm
Piercing the shear existence of
A life of no belonging

نمیدونم دلم میخواد صرفا بنویسم

یا پر حرفم ....

یا حتی خود این ادعای "نمیدونم" ها ، از سر ترسه!

یا حتی خود این ترس از سر .....

از سر...چی؟

ترس که بهونه نمیخواد :)

چیزی آن زیر، در تاریکی می خزد!

آری آنان را در زاد و ولدشان بنگر

آنها که با چنان اندوه فاسدی متولد شدند

تا تنها خاک غنی گورستان را حس کنند

بنگرشان

به وقت پیمودن این پلکان مارپیچ در انزوا

و در این پوچی ناشناخته

بشنو این سرود شبانه و این حدیث تاریکی را

 این روایت کفن های سفید و آسمان های سیاه را..

اتفاقا تنها چیزی که بهونه نمیخواد ترسه 

دقت کردید؟

اینطور میشه که میگم ترس ، محتمل ترین اشتباه آدمیزاده!! شایدم فقط من :/

ما سقوط میکنیم

ما تظاهر میکنیم

و من آرزوی حرارت یک خنده را به گور میبرم!

و چیزی آن زیر، در تاریکی می خزد

یک ندای بی جان....

ازدحام تاریکی را بنگر در دهان هاشان!

این کرم های چرکین را!

شب و تاریکی 

کفن های روشن

آسمان های تیره...

ما سقوط میکنیم

پا فراتر میگذاریم

عمیق تر غرق میشیم

در این مرگی تدریجی

نگذار آنها در پوچی آتش های افسرده و رنگ پریده بمیرند!

دستانشان را بگیر

اشک هاشان را به آغوش بکش!